W Wielkopolsce, a w szczególności w Poznaniu, nastroje narodowe w pierwszych dekadach XX wieku były szczególnie silne. Uniwersytet Poznański od samego jego powstania miał być szkołą wyższą dla Polaków i chrześcijan. Na uczelni nie akceptowano żydowskich profesorów i niechętnie przyjmowano żydowskich studentów. Nieliczna grupa studentów wyznających judaizm spotykała się z szeregiem szykan tak ze strony pozostałych studentów, jak i części kadry profesorskiej.

Niezależnie od tego, że liczba studentów żydowskich była na Uniwersytecie Poznańskim niewielka, prześladowania te występowały i charakteryzowały się przemocą werbalną, przemocą fizyczną, segregacją przestrzenną i ograniczeniem możliwości studiowania na uniwersytecie. Instytucjonalne wykluczenie w postaci ograniczenia liczby żydowskich studentów pojawiło się w Poznaniu wcześniej niż na innych uczelniach i stanowiło zapewne wzorzec dla rozwiązań proponowanych podczas ogólnopolskiej debaty nad numerus clausus dla Żydów. Z kolei wykluczenie przestrzenne w postaci getta ławkowego nie zostało w Poznaniu oficjalnie wprowadzone. Zamiast tego w Uniwersytecie Poznańskim od połowy lat trzydziestych żydowscy studenci byli siłą usuwaniu z sal wykładowych i laboratoriów, a podczas tych zamieszek często bici. Od roku akademickiego 1936/1937 nie przyjmowano nowych żydowskich studentów na poznański uniwersytet. Ostatnią odsłoną tego aktu wykluczania było domaganie się przez polskich studentów numerus nullus, czyli całkowitego wykluczenia Żydów z uniwersytetu.

Z badań nad Zjazdem Związku Lekarzy Polskich, który odbył się w Collegium Medicum (obecnie Collegium Maius) w 1937 roku wynika, że prezentowane tam postawy antysemickie oraz podjęte radykalne uchwały, wykluczające Żydów ze Związku, zostały przyjęte znaczącą większością głosów, zaakceptowane zostały przez znaczną część środowiska lekarskiego, ale nie spotkały się z życzliwym przyjęciem innych związków i stowarzyszeń lekarskich.